மீனாட்சி அக்கா ஜன்னலோரமாக தையல் மிஷினில் புடவைக்கு ஃபால்ஸ் வைத்து தைத்துக்கொண்டிருந்தாள். காமாட்சி அக்கா தூணில் சாய்ந்தபடி மடியில் முறத்தை வைத்துக்கொண்டு வேர்க்கடலையை தோல் உரித்துக்கொண்டிருந்தாள். ”வேலை விஷயமா ஒரு கம்பெனி மானேஜர பார்க்கப் போவலாம் வாடான்னு ராகவன் சொல்லியிருந்தான். நெல்லித்தோப்பு வரைக்கும் போயிட்டு வரேங்க்கா” என்று இரண்டு அக்காக்களிடமும் பொதுவாக விடைபெற்றுக்கொண்டு ’சின்னஞ்சிறு கிளியே என் சித்திரப் பூங்குயிலே’ என ஒரு சினிமாப்பாட்டை முணுமுணுத்தபடி வெளியே வந்தான் குமாரசாமி.
’அன்பால் என்ன செய்யமுடியும் என்னும் கேள்விக்கு, அன்பால் செய்யமுடியாதது என ஏதேனும் ஒன்று இந்த உலகத்தில் இருக்கிறதா என்னும் இன்னொரு கேள்வியே விடை. அன்பு எதையும் எதிலிருந்தும் எதற்காகவும் பிரியாது. நான் இதைக் கொடுத்தால் நீ என்ன கொடுப்பாய் என அன்புக்கு பேரம் பேசவும் தெரியாது. நான் கொடுக்கிறேன், நீ பெற்றுக்கொள் என பெருமை பேசும் பழக்கமும் அன்புக்கு இல்லை. யாரும் பார்க்காவிட்டாலும் யாரும் ரசிக்காவிட்டாலும் யாரும் கேட்காவிட்டாலும் பெய்துகொண்டே இருக்கும் மழையைப் போன்றது அது’
ஒரு மனிதனுடைய முதல் இருபத்தைந்து ஆண்டுக்கால வாழ்க்கை என்பது மிக முக்கியமான பகுதி. இந்த மண்மீது இருக்கிற எல்லாவற்றைப்பற்றியும் சொந்தமான ஒரு பார்வையை உருவாக்கிக்கொள்ளும் காலம் இது. எடுத்துக்காட்டாக உறவுகள், நட்பு, தெருமனிதர்கள், சாதிகள், தொழில், கல்வி, காமம் ஆகியவற்றைப்பற்றி இளமையில் உருவாகும் மனப்பதிவுகள் ஆழ்மனத்தில் அழுத்தமாகத் தங்கிவிடுகின்றன. எஞ்சிய காலத்தின் வாழ்க்கைப் படகைச் சீராகத் திசையறிந்து செலுத்த இந்த அனுபவ ஒளியே கலங்கரை விளக்கமாக நிற்கிறது.
விட்டல்ராவின் வீட்டுக்கு மாலை நேரப் பொழுதுகளில் செல்லும்போதெல்லாம் நானும் அவரும் உரையாடிக்கொண்டே சிறிது தொலைவு நடந்துவிட்டுத் திரும்புவோம். திரும்பும்போது ஏதாவது ஒரு கடையில் தேநீரோ, காப்பியோ அருந்திவிட்டு வருவோம். நடைக்காக ஒதுக்கமுடிந்த நேர அளவை ஒட்டி, நாங்கள் நடக்கிற திசையும் தொலைவும் மாறும். அரை மணி நேரம் மட்டுமே ஒதுக்கமுடியும் என்றால் அடையாறு ஆனந்த பவன் பக்கமாக நடப்போம். ஒரு மணி நேரம் ஒதுக்க முடிந்தால் கல்கரெ சாலையில் உள்ள தேவாலயம் வரைக்கும் செல்வோம். அங்கே உள்ள ஈரானி கடையில் தேநீர் அருந்திவிட்டுத் திரும்பிவிடுவோம்.
தமிழிலக்கியத்தில் நவீனத்துவம் அழுத்தமாக வேரூன்றியதில் தமிழில் தோன்றிய சிறுபத்திரிகை மரபு ஆற்றிய பங்கு முக்கியமானது. தொடக்க காலத்தில் செய்திகளுக்கான ஊடகமாகவும் விளம்பரங்களுக்கான களங்களாகவும் உருவான பத்திரிகைகள், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தம் வாசகர்களின் வளையத்தை பெரிதாக்கிக்கொள்ளும் பொருட்டும் தக்கவைத்துக்கொள்ளும் பொருட்டும் பொழுதுபோக்குக்கூறுகளையும் தம் உள்ளடக்கங்களில் ஒன்றாக எடுத்துக்கொள்ளத் தொடங்கின. இலக்கியப்படைப்புகளும் அதன் ஒரு பகுதியாக இடம்பெறத் தொடங்கின. ஒரு புதிய ஊடகம் ஒரு சமூகத்தில் தன்னை நிலைக்கவைத்துக்கொள்ளும் பயணத்தில், இது தவிர்க்க இயலாத ஒரு செயல்பாடாகும். இப்படித்தான் தமிழ்ச்சூழலிலும் நிகழ்ந்தது.
போ போ என்று கிளிப்பிள்ளைக்குச் சொல்கிற மாதிரி சொல்லி அனுப்பியபோது ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்குப் பக்கத்தில் நாவல் பழம் பொறுக்கவும், கடலோரம் ஆட்டம் போடவும் சுவாரஸ்யத்தோடு ஓடத் தொடங்கியதுதான் முதல் தப்பு. ஆட்டத்தில் ருசி கண்டு படிப்பை மறந்து எஸ்.எஸ்.எல்.சி.யில் தோற்றுப்போனது அடுத்த தப்பு. அக்டோபர் மார்ச் என்று மாற்றி மாற்றி நாலு தரம் எழுதியும் குறைந்தபட்ச மார்க்கில்கூட தேற வக்கில்லாமல் போனது அதற்கடுத்த தப்பு. எங்கேயும் நிரந்தரமாய் இல்லாமல் நாயுடு ஜவுளிக்கடையில் சில வருஷங்கள், தேவராஜ் சேட்டுக்கடையில் சில வருஷங்கள், பண்ருட்டி இரும்பு பேக்டரியில் சில வருஷங்கள் என்று மாறிமாறி உத்தியோகம் பார்த்தது இன்னொரு தப்பு. வனஸ்பதி பேக்டரியில் வாட்ச்மேன் வேலைக்கு இன்டர்வ்யூ ஒன்று வீட்டுக்கு வந்திருந்த சமயத்தில் மனசு வெறுத்து ஊர் உறவு மறந்து பதினைந்து நாட்களுக்கு மெட்ராஸ் ஓடிவிட்டு வந்தது இன்னும் ஒரு தப்பு. இந்த லட்சணத்தில் சாந்தியை கல்யாணம் செய்துகொண்டு இரண்டு பிள்ளைகளுக்குத் தகப்பனாகிவிட்டது பெரிய தப்பு.
அப்ரென்டிசாக இருக்கும் போதெல்லாம் காஷுவல் லீவு எடுக்கமுடியாது. அட்டென்டன்ஸ் போய்விடும். தேவைக்கு ஒருநாள் இரண்டுநாள் குறைச்சலாய் இருந்தாலும் பரீட்சைக்குப் போகமுடியாது. கஷ்டம் அடுத்த பரீட்சைக்குத்தான் அனுப்புவார்கள். அடுத்த பரீட்சைக்கு ஒரு வருஷம் ஆகும். வருஷ வருஷமாய் காத்திருப்பது ரொம்ப சிரமம். காத்திருக்கிறமாதிரி வீட்டு நிலைமை சரியில்லை. அதனால்தான் லீவ் எதுவும் இல்லாமல் மானேஜரிடம் பர்மிஷன் வாங்கிக்கொண்டு வந்திருந்தான் தங்கராசு. ‘இதோட மூணு பர்மிஷன் ஆய்ட்டுது மிஸ்டர். அடுத்த தரம் வரக்கூடாது. இப்பவே சொல்லிட்டன்’ என்று மிரட்டிய பிறகுதான் இந்தப் பர்மிஷனைக்கூடத் தந்திருந்தார் மானேஜர்.