பறையன் மாரப்பன் பாடெடுத்த வல்கிணற்றில்
நிறைகுட
நீர்எடுத்துத் திரும்பும் பெண்டிரை
**
கடும்
ராஜதண்டனைக்குள்ளான மாரப்பன் அல்லும் பகலும் ஓய்வு ஒழிச்சலில்லாமல் கிணறு தோண்டியபடி
இருக்க ஈட்டியோடும் கேடயங்களோடும் சுற்றிலும் அரசாங்க வீரசேனை காவலிருந்தது. வேற்று
ஆள்கள் அன்னதானம் செய்யாதபடிக்கும், சிரமதானம் செய்யாதபடிக்கும் அவர்கள் காவல் இருந்தார்கள்....
**
முதலாவது
1874ஆம் வருஷத்தில் பிரதியெடுக்கப்பட்ட கல்வெட்டுக் குறிப்பு. ஓரங்கள் எல்லாம் செல்லரித்து
எழுத்துகள் மங்கிய பக்கத்தில் இருந்து ஆனமட்டும் முயற்சி எடுத்துப் படித்த வாக்கியம்.
அடுத்தது சோழர்கால ஆட்சியைப் பற்றி 1909இல் வந்த ஆங்கிலக் கட்டுரைக்கு 1920இல் வந்த
தமிழாக்கத்தின் அரையும் குறையுமான பகுதியில் எதேச்சையாய் காண நேர்ந்த குறிப்பு. இரண்டும்
ஏதோ ஒரு புள்ளியில் சம்பந்தப்பட்டு இசைந்து போவதைக் கண்டபிறகுதான் இந்த விஷயத்தில்
எனக்கு உற்சாகம் பிறந்தது. கண்ணில் கண்டவர்களிடம் எல்லாம் “மாரப்பனைத் தெரியுமா?” என்றேன்.
கிழவர்கள், பாட்டிகள், புலவர்கள் எல்லாரிடமும் என் கேள்வியை முன்வைத்தேன். சாராய வீச்சத்துடன்
குழப்பமான மொழியில் அவர்கள் சொல்லும் அரைகுறைத் தகவல்கள்க் கூட அக்கறையுடன் கேட்டேன்.
எந்தப் பதிலும் திருப்தியாய் இல்லை. என் பைத்தியமோ நாளுக்கு நாள் ஏறிக்கொண்டிருந்தது.
என் மனசில் மாரப்பன் ஒரு மகாபுருஷனாய்ப் பதிந்துவிட்டிருந்தான். அவன் என் வட்டாரத்தைச்
சேர்ந்தவன். என் முந்தைய தலைமுறையில் ஒரு முத்தாத்தன். ஆஜானுபாகுவான அவன் உருவம் சதாகாலமும்
நெஞ்சில் முன்னும் பின்னும் அசைந்துகொண்டிருந்தது. ஆனால் அவன் யார்? கேள்வியின் வெம்மை
என்னை எங்கெங்கோ துரத்தியது. நூலகங்கள். பேராசிரியர்கள். ஆராய்ச்சிக்காரர்கள். எங்கும்
பதில் கிடைக்கவில்லை. என்னைத் துவளவைப்பதாக இருந்தது அவர்கள் பேச்சு. நானோ பதில் பக்கத்திலேயே
இருக்கிறது என்கிற போதையில் தேடிக் கொண்டிருந்தேன்.
காலையிலேயே
கிளம்பிவிடுவேன். எந்த இடம் என்பது எனக்கே தெரிவதில்லை. தகவல்கள் ஒரு புயலைப் போல என்னைச்
சுற்றி இழுத்துச் செல்லும். இரவு வெகுநேரம் சென்றுதான் திரும்புவேன். யாரையும் எழுப்ப
மனசிருக்காது. வாசலிலேயே படுத்து விடுவேன். நடு இரவில் அப்பா எழுப்பி, “நல்ல கதைடா
இது. அந்தக் கதை இந்தக் கதைன்னு பகல்பூரா அலஞ்சிட்டு குடிகாரன் மாதிரி படுத்துக் கெடக்காரன்
பாரு” என்று திட்டிவிட்டு உள்ளே போகச் சொல்வார். என் கள்ப்பு கரைந்துவிடும்.
தெருக்கூத்துக்களால்
ஏதாவது பயன்விள்யும் என்று நண்பன் சொன்னதை நம்பிச் சுற்றுவட்டாரங்களில் நடக்கும் கூத்துக்காரர்கள்த்
தேடிக்கொண்டு அலைந்தேன். அதிக பட்சமாய் ஆறோ ஏழோ குழுக்கள்தான் களத்தில் இருந்தன. ஒவ்வொன்றிற்கும்
ஏழெட்டுக் கூத்துகள் மட்டுமே பாடம். எல்லாமே பாரத, ராமாயணக் கிள்க்கதைகள். அதற்குமேல்
தெரியவில்லை. துருவித்துருவிக் கேட்டாலும் சொன்னதையேதான் திரும்பத்திரும்பப் பாடினார்கள்.
பெண்வேஷதாரியான ஒருவர் வளவனூர் மலையான்தான் பாட்டுக்கு குரு என்றும், வயது காரணமாய்ப்
பல வருஷங்களுக்கு முன்னாலேயே தன் குழுவைக் கலைத்துவிட்டாலும் அவருக்கு ஒரு வேள் தெரிந்திருக்கக்கூடும்
என்றும் சொன்னார். எனக்கு பொக்கிஷமே கிடைக்கமாதிரி இருந்தது.
அடுத்த
நிமிடமே வளவனூர்க்குச் சென்றேன். பிரயாணம் முழுக்க என் மனம் படபடத்துக்கொண்டிருந்தது.
விசாரித்தபோது ஊரைத்தாண்டி ஒரு குடிசையைக் காட்டினார்கள். நடந்தேன். குடிசை வாசலிலேயே
நரைத்த குடுமியுடனும் அழுக்கு வேட்டியுடனும் ஒரு ஆதிவாசியைப் போல இருந்தான் அவன். கருத்த
தேகம் தளர்ந்திருந்தது. கம்பீரமாய் ஒரு காலத்தில் ஒட்டியிருந்த தசைமண்டலம் தளர்ந்து
குலுங்கி அதிர்ந்தது. பக்கத்தில் இருந்த புட்டியில் இருந்து சாராயத்தை ஊற்றிக் குடித்துக்கொண்டிருந்தான்
அவன். நான் அவன் பக்கத்தில் சென்று உட்கார்ந்தேன். எப்படி பேச்சை ஆரம்பிப்பது என்று
குழப்பமாய் இருந்தது.
அவன்
என்னை உற்றுப் பார்த்தான். நான் சிநேகமாய்ச் சிரிக்க முயன்றேன். “என்ன வேணும்?” என்று
கேட்டான். மெல்ல மெல்ல என் ஆவல்கள் வெளியிட்டேன். என் ஏமாற்றங்கள்யும் அலைச்சல்கள்யும்
சொன்னேன். மாரப்பனின் பெயரைக் கேட்டதும் மலையானின் கண்கள் மின்னின. பளீரென ஒரு பரவசம்
அவன் முகத்தில் வெளிப்பட்டது.
அந்த
நாள்களில் வளவனூரே ஒரு காடு என்று பேச்சை ஆரம்பித்தான் மலையான். நடந்தால் வேர் இடிக்கும்.
நின்றால் மரம் இடிக்கும். பார்த்த இடமெல்லாம் பச்சை நிறைந்திருக்கும். வடக்குத் திசையில்
மாந்தோப்பு கொலுவிருக்கும். தெற்குத் திசையில் தென்னந்தோப்பிருக்கும். காட்டுக்கு நடுவே
பறையர்கள் வாசம். காணி நிலமுழுது கவனமுடன் பயிர்செய்தார். மூலைக்கு மூலை முத்து மணி
நெல்புரளும். சாலைக்குச் சாலை தங்கமணி நெல்புரளும். காட்டைத் தாண்டி சிறையெடுத்த பெண்ணோடு
அந்த ஊருக்கு வந்தவன்தான் மாரப்பன் என்றான் மலையான்.
மாரப்பனைக்
கண்டு அஞ்சியவர்கள் தள்ளித்தள்ளி நின்று வேடிக்கை பார்த்தார்கள். அவனோடு பேசக்கூட பயந்து
மரங்களின்பின்னே மறைந்தபடி ஓரக்கண்ணால் பார்த்தார்கள். அவன் முகத்தின் பிரகாசம் அவர்கள்க்
கலவரப்படுத்தியது. உற்று உற்றுப்பார்த்தபடி ஒரு நாழிகை நேரம் கழிந்தது. அப்போது மாரப்பனே,
“சோழச் சிற்றரசன் தோட்டம் துரவுகள்க் கண்ணுக்குக் கண்ணாக காவல் செய்கின்ற, கிழித்த
கோடு தாண்டாத கீழ்சாதிக்காரன் நான். தோப்புக்குள் வந்த சுந்தரிமேல் காதல் கொண்டு சாதிப்பயம்
மறந்தேன். சாம்ராஜ்ய பயம் மறந்தேன். ஆசை வசப்பட்டு அவள்ச் சிறையெடுத்தேன். வீர சைனியர்கள்
வெறியோடு துரத்திவர தப்பித்து வந்து தஞ்சம் புகுந்துள்ளோம்” என்றான். மாரப்பன் கதைகேட்டு
மனம் உருகியது ஊர். அவர்கள் இருவரையும் ஆதரவுடன் அணைத்துக்கொண்டார்கள்.
கதையை
நிறுத்திவிட்டு மலையான் எழுந்தான். போதையை முற்றிலுமாக இழந்திருந்தான் அவன். என்னைப்
பின் தொடரச் சொல்லிவிட்டு வேகவேகமாய் நடக்கத் தொடங்கினான். அக்கிழவனின் ஆவேசமான கால்கள்த்
தொடர்ந்து கிட்டத்தட்ட நான் ஓடினேன்.
ஒரு நீண்ட
வாழைத்தோப்பு. அப்புறம் ஒரு குளம். அதைத் தாண்டிப்போய் சட்டென நின்றான் மலையான். சுற்றிலும்
பெயர் புரியாத பல மூலிகைக் கொடிகள். புள்ளிப் புள்ளியாய் மஞ்சள் பூக்கள். ஒரு சின்ன
ஓடை. ஒரு பெரிய அரசமரத்தடியில் லிங்கம்போல் இருந்த சிறு கல்லைக்காட்டி “பார்” என்றான்
மலையான். நான் “என்ன” என்று பார்வையால் கேட்டேன். “அவன்தான் மாரப்பன்” என்றான் மலையான்.
அவன் குரல் அசரீரிபோல ஒலித்தது. “பூசை படையல் எல்லாம் உண்டா” என்று ஆவலை அடக்கமுடியாமல்
கேட்டேன். “என் சின்னவயசில் நடக்கும். இப்ப இல்ல. பாவிங்கதான் எல்லாத்தையும் தல முழுவிட்டானுங்களே.
வெறும் சோத்துக்கும் சொத்துக்கும் வாழற பசங்ககிட்ட எது நடக்கும்.? எல்லாமே போச்சி”
என்றான் மலையான். சொல்லி முடித்தகையோடு அந்தக் கல்லின் முன் விழுந்து வணங்கினான். அதைத்
தொட்டுக் கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டான்.
காலாட்படையும்
குதிரைப்படையும் தொடர்ந்துவர வாள்வீசி வந்தார்கள் சேனைத் தலைவர்கள். காட்டின் எல்லையில்
நின்றுகொண்டு தீப்பந்தத்தோடு ஆள்கள் அனுப்பி ஊர்க்காரர்கள் வரவழைத்தார்கள். வெறிகொண்ட
சேனைத் தலைவனைப் பார்த்து ஊர்த்தலைவன் கும்பிட்டான். “எங்கே அந்தத் திருட்டு நாய்கள்”
என்று கர்ஜித்தான் சேனாதிபதி. “அவர்கள் எங்கள் அடைக்கலம்” என்று அமைதியாகச் சொன்னான்
ஊர்த்தலைவன். “சொன்னபடி கேட்டால் உயிராவது மிஞ்சும். மறுப்பவர்கள் தலைகள் மண்ணில் உருளச்
செய்வேன்” என்று மிரட்டினான் சேனாதிபதி. “முடியாது” என்று மீண்டும் மறுத்தான் ஊர்த்தலைவன்.
மறுத்த தலையை ஒரே வீச்சில் சீவினான் சேனாதிபதி. கோபம் கொண்ட ஊர் மக்கள் கூடிநின்று
வழிமறித்தார்கள். குதிரைகள் விரட்டி கும்பலைக் கலைத்தான் சேனாதிபதி. காடே கலங்கியது.
கூச்சல். அழுகுரல். மரண ஓலம். குடிசையை விட்டு வெளியே வந்தான் மாரப்பன். “போதும் நிறுத்துங்கள்.
எனக்காக இத்தனை சாவு வேண்டாம்” என்று கண்கலங்கிக் கும்பிட்டான். சேனாதிபதி சிரித்தான்.
குதிரையைவிட்டு இறங்கி அவனைச் சங்கிலியால் கட்டினான். தடுக்க வந்தவள் வீரர்கள் பிடித்து
பல்லக்கில் ஏற்றிக் கொண்டார்கள். கோபம் தாங்காமல் மாரப்பன் பொருமினான். சேனாதிபதி சவுக்கால்
அடித்தான்.
அடுத்தநாள்
சின்ன ராஜாவே குதிரையில் வந்து இறங்கியதாய்ச் சொன்னான் மலையான். ஊர்க்காரர்கள் எல்லாரும்
கைதாகி நின்றார்கள். ஆளுக்கு நூறு சவுக்கடிகள் தரப்பட்டன. அது ராஜ துரோகத்திற்கான தண்டனை.
அடுத்தநாள் மேலும் நூறு சவுக்கடிகள் தரப்பட்டன. அது சாதிமுறை மீறலை ஆதரித்த குற்றத்திற்கு.
அடி தாளாமல் பாதிக்கு மேல் இறந்து போனார்கள். இறந்த உடல்கள் கழுகுக்கும் காக்கைக்கும்
காட்டில் திரியும் விலங்குகளுக்கும் தீனியாக வீசி எறிந்தார்கள். நடந்ததையெல்லாம் பார்த்து
மாரப்பன் ரத்தக் கண்ணீர் வடித்தான்.
மாரப்பனைப்
பார்த்து ஏளனமாய்ச் சிரித்தான் ராஜா. “அவன் கைய வெட்டணும்” என்றான் சேனாதிபதி. “கண்ணு
ரெண்டையும் தோண்டி எடுக்கணும்” என்றான் இன்னொருவன். “நட்டநடுச் சந்தியிலே கழுவேற்றணும்”
என்றான் மற்றொருவன். எல்லாரும் ராஜாவின் முடிவை எதிர்பார்த்தார்கள். அதே காட்டில் ஆள்துணை
எதுவுமின்றி கிணறுவெட்ட வேண்டும் என்றும், யாரும் அவனுக்கு அன்ன ஆகாரம் தந்துவிடாதபடிக்கு
காவல் இருக்க வேண்டும் என்றும் கட்டள்யிட்டுவிட்டு ராஜா புறப்பட்டுச் சென்றான்.
மறுநாள்
முதல் மாரப்பன் கிணறு வெட்டத் தொடங்கினான். அவனது மலைபோன்ற தோள்கள் உயர்ந்து இறங்கின.
பூமியின் நெஞ்சில் கடப்பாறை இறங்கியது. பிளந்த மண்ணை வாரி எடுத்தான். கள்ப்பு அவன்
உடலை ஆக்கிரமித்தது. கைகள் நடுங்கின. ஒரு துளி தண்ணீர்க்குத் தவித்தான். அவனைச் சுற்றிலும்
ஒரு பெரிய காவல் படையே நின்றது. வேலை நிற்கும் போதெல்லாம் சவுக்கு அதிர்ந்தது. மாரப்பனின்
உடலில் வரிவரியாய்த் தழும்புகள். ரத்தமும் சேறும் குழம்பி நாறின. நெற்றியில் வழியும்
ரத்தத்தையே நாவால் வழித்துச் சுவைத்தான். புதரின் தழைகள்ப் பறித்துத் தின்றான். கண்கலங்க
பார்த்தபடி நின்றார்கள் ஊர்க்காரர்கள்.
அவமானம்
தாங்காமல் உடல் நடுங்கினான் மாரப்பன். அம்மா அம்மா என்று மனசுக்குள் அலறினான். பொழுது
சாய்ந்தது. மயங்கி மண்ணில் விழுந்தான். மாரப்பன் உடலில் காட்டு எறும்புகளும் ஈக்களும்
மொய்த்தன. பூச்சிகள் அரித்தன. அவன் கை வீங்கியது. விழித்தெழுந்த மாரப்பன் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை.
தொடர்ந்து வெட்டினான். பூமி புரண்டு புரண்டு அவன் வீச்சுகளுக்கு நெகிழ்ந்து கொடுத்தது.
மண்ணின் கட்டு தளர்ந்தது. ஆழம் செல்லச் செல்ல அடிமண் எல்லாம் மலைபோல் மெல்ல குவிந்தது.
பூமியின் அடிவயிற்றில் மாரப்பன் வீசிய கடப்பாறை ஒலி காடெங்கும் விண்ணென்று அதிர்ந்தது.
எத்தனை
நாள்கணக்கு என்பது தெரியாது என்றான் மலையான். பூமியின் அடிவயிற்றின் ஊற்றை மாரப்பன்
தொட்டுவிட்டான் என்றான். ஊர்மக்களுக்கு ஒரே உற்சாகம். சட்டெனப் பொங்கிய வெறியில் காவல்
கட்டுகள் மீறி அவனிடம் ஓடினார்கள். “மாரப்பா மாரப்பா” என்று ஒரே சத்தம். பாட்டுப் பாடி
தாளமிட்டது கூட்டம். ஆனால் மாரப்பன் முகத்தில் மகிழ்ச்சியே இல்லை. புண்ணாலும் சீழாலும்
சிதைந்து உருக்குலைந்திருந்தது அவன் முகம். ஆனால் அவன் கண்களில் மட்டும் நெருப்பு மாதிரி
வெளிச்சமிருந்தது. தன் காதலிக்காகத் தேக்கி வைத்த காதல் அக்கண்களில் இருந்தது. பிரிவு,
இச்சை, வலி எல்லாம் மௌனமாய் அங்கே உறைந்திருந்தன. அவன் பெயரை உரத்த குரலில் ஒருமுறை
கூவினான் மாரப்பன். காடு முழுக்க அக்குரல் எதிரொலித்தது. பட்சிகள் அந்தப் பெயரைக் கூவின.
எதிரொலிகளின் இடையே கடப்பாறையை விண்ணில் வீசினான். கீழே இறங்கும் கூர்மையான நுனியை
நெஞ்சில் வாங்கிக் கொண்டு கீழே சரிந்தான்.
ஊர்மக்கள்
கூடி மாரப்பனை அடக்கம் செய்தார்கள். காவல் படைகள் ஊரைவிட்டு ஓடின.
மலையானின்
குரலில் வேதனை இழைந்தது. அவன் பேச்சில் குறுக்கிடாமல் மெல்ல கவனித்துக்கொண்டிருந்தேன்.
தன் துயரத்தையெல்லாம் கொட்டிவிட்டவன் போல வெறுமையான பார்வையை என் மேல் பதித்தான் மலையான்.
கண்களின் விளிம்பில் கண்ணீர் தளும்பிக்கொண்டிருந்தது. துயரம் ததும்பும் அந்த விழிகள்க்
காணத் திராணியல்லாமல் என் பார்வையை அந்த நடுகல்லில் பாய்ச்சினேன். சுற்றிலும் அடர்ந்த
பெரிய புதர்கள். கொடிகள். என்னென்னவோ பூக்கள். சருகுகள் மணல்மேடு. கல்குவியல். திடுமென
ஞாபகம் வந்தவன் போல “அந்தக் கிணறு” என்று மலையானைக் கேட்டேன். தன் ரத்தத்தாலும் வேர்வையாலும்
மாரப்பன் தோண்டிய அக்கிணற்றைப் பார்க்க மனம் துடித்தது. என் கேள்வியையே வாங்கிக் கொள்ளாதவன்
போல மலையான் என்னையே பார்த்திருந்தான். “சொல்லு மலையான். அந்த கிணறு எங்கே?” என்றேன்
மீண்டும்.
மவுனத்தைக்
கலைக்க விரும்பாதவன் போல மலையான் எழுந்து நடந்தான். நான் பின்தொடர்ந்தேன். சில வள்வுகள்,
சந்துகள்க் கடந்து அக்கிராமத்தின் பிரதான கட்டிடத்தின் முன் நின்றான். எந்த இடத்திலாவது
அவன் சுட்டிக்காட்டுவான் என்று அக்கம்பக்கம் பரபரப்புடன் பார்த்தேன். அவனோ வைத்த கண்
வாங்காமல் கட்டிடத்தையே உற்று நோக்கினான். பொறுமையின்றி மீண்டும் மலையானிடம் “கிணறு”?
என்றேன். அவன் “அந்தக் கிணத்துக்கு மேலதா இந்த கவுண்டர் கட்டடம் நிக்குது” என்றான்.
(சுபமங்களா
-1993)
